Elke week krijgen zo’n driehonderd Nederlanders een hartstilstand. Anton (63) is één van die Nederlanders. Hoe heeft hij zijn leven na deze ingrijpende gebeurtenis weer opgepakt?
Het is 14 januari 2017. Voor Anton begint de dag vroeg. Om vijf uur ’s ochtends vertrekt hij op de fiets op weg naar het postorderbedrijf in zijn dorp. Anton is pakketbezorger. Dan gaat het mis. “Plots lag ik onder mijn fiets. Het rare is dat ik me helemaal niets kan herinneren van de hartaanval zelf.” Anton heeft volgens de doktoren in het ziekenhuis ‘geluk’ dat hij is gevallen. Ze denken dat zijn hart door de val weer op gang is gekomen. Na de val besluit Anton om toch verder te fietsen, hij moet immers aan het werk?
De dag dat alles anders werd
Eenmaal aangekomen bij het postorderbedrijf beseft Anton dat er meer aan de hand moet zijn. Door zijn baas wordt hij thuisgebracht. “Mijn dochter zag meteen dat het mis was. Zij belde 112 en binnen enkele minuten stond er een ambulance voor de deur.” De ambulancebroeders besluiten dat Anton naar het ziekenhuis moet. “Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik voor de tweede keer een hartstilstand. Ik werd gereanimeerd en daarna direct gedotterd. Tijdens die operatie kreeg ik twee stands en daarna voelde ik me een stuk beter.”
‘Stille hartstilstand’
Sommige mensen voelen bij een harsstilstand pijn of ongemak op de borst. Anton ervoer dit niet. “Niets wees erop dat ik een hartstilstand zou krijgen. Zoals ik eerder al vertelde, plots lag ik onder mijn fiets. Naderhand ga je je afvragen of er signalen waren. Het enige wat ik me kan bedenken is misschien kortademigheid. En koud. Ik was vaak koud, maar ja het was winter!”
Door het oog van de naald
Nadat Anton gedotterd was, moest hij een aantal dagen in het ziekenhuis blijven om te wachten op een bypass operatie. “Helaas zag het er niet goed uit. Je staat voor de keus wel of geen bypass operatie. Voor mij was dat geen keus. De kans op een volgende hartstilstand is ontzettend groot wanneer je niet ingrijpt, dus ik besloot te gaan voor een operatie.”
De operatie vindt enkele dagen later plaats. Die verloopt helaas niet zonder problemen. Vanwege complicaties moet Anton nog tweemaal geopereerd worden. “Heftig. Meer kan ik er niet over zeggen. Ook voor mijn vrouw en kinderen. Die hadden het erg zwaar.” Op de IC gaat het uiteindelijk de goede kant uit. Na een week mag Anton naar huis om verder te revalideren. “Ik was opgelucht dat ik naar huis mocht. In het ziekenhuis deed ik geen oog dicht. Last van hallucinaties.”
De gevolgen
Bij thuiskomst ondervindt Anton behoorlijk wat gevolgen van zijn hartstilstand en bypass operatie. “In het begin raakte ik snel uitgeput. Gesprekken volgde ik niet goed. Bovendien sliep ik slecht. Angstige dromen over de operaties.” Langzaamaan komt bij Anton het besef van wat hij allemaal heeft meegemaakt. Gelukkig kan hij daarover praten met lotgenoten die hij tegenkomt bij het revalidatieprogramma van het ziekenhuis. “Ik raad het iedereen aan om daaraan deel te nemen. Je leert je conditie op een goede manier op te bouwen en de begeleiding is perfect. Het heeft mij echt geholpen. Nog steeds vind ik het erg belangrijk om fit te blijven. Daardoor krijg je zoveel meer energie.”
Hoe is het leven nu
“Het laat zijn sporen na. In mijn familie komt veel hartfalen voor. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen zich laten testen.” Voor iemand die een hartstilstand heeft gehad volgen er heel veel eerste momenten, vertelt Anton verder. “De eerste keer alleen thuis. De eerste keer alleen een wandeling maken. De eerste keer naar het voetbalveld. Toch ben ik al snel alleen de deur uitgegaan. De angst zal altijd blijven, maar ik ben blij dat ik nog leef. In een hoekje blijven zitten past niet bij mij en bovendien kan er niet constant iemand met je mee.”
‘Ik kan weer verder’
Anton heeft zijn leven na zijn hartstilstand goed opgepakt. “Natuurlijk ben ik niet meer helemaal dezelfde als vroeger. Een gedeelte van mijn hart is afgestorven en dat komt niet meer goed. Dat heb ik inmiddels geaccepteerd. Echter er is nog veel wat ik kan. Ik hou van fietsen en dat doe ik nog steeds. Niet meer zo fanatiek als vroeger, maar dat geeft niet.” Daarnaast probeert Anton zich niet meer zo druk te maken om de kleine dingen. “Ik betrap mezelf erop dat ik me soms toch weer opwind over onbelangrijke dingen. Ik zie dat als een teken dat ik verder kan.”
“Meer dan ooit let ik op wat ik eet en blijf ik serieus aan mijn conditie werken. Wat roken betreft, dat heb ik nooit gedaan. Toch hoor ik om me heen dat er genoeg patiënten zijn die stug doorroken na een hartstilstand. Zoiets kan ik totaal niet begrijpen. Een hartstilstand heeft namelijk niet alleen een enorme impact op jezelf, maar ook op je familie. Die blijven zich zorgen maken, stoppen met roken is het minste wat je kunt doen.”
Stoptober
Stoptober is een campagne die rokers uitdaagt om in de maand oktober 28 dagen lang geen sigaret op te steken. Met het motto ‘De peuk erin’ is het de bedoeling dat vele rokers zich zullen aansluiten bij de campagne. In 2017 werd de campagne alweer voor de derde keer in Nederland georganiseerd door Alliantie Nederland Rookvrij! Organisaties zoals Kankerbestrijding, het Longfonds en de Hartstichting, evenals het ministerie van VWS zijn betrokken bij de campagne. Anton is blij met de actie die op dit moment gaande is. “Een goede actie. Sociale steun kan helpen om definitief te stoppen met roken. En nogmaals: de kans op een hartstilstand is zoveel groter wanneer je doorrookt!”
