Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.
In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde.
Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week kon je lezen hoe ze rond moet zien te komen met 600 euro, vandaag het vervolg.
Mannen die opstaan voor vrouwen in de bus, geweldig!
Mexico doet me goed. Maar de eindeloze bureaucratie kan me ook frustreren tot op het bot, want ik wil wel andere dingen doen dan in de rij staan bij het Immigratiekantoor en luisteren naar een rappe Spaanse uitleg over een berg vage formulieren. Maar ik moet dit doen. De visum regels eisen dat ik binnen 30 dagen een aanvraag indien voor een ID-kaart. Anders vervalt mijn tijdelijke verblijfsvergunning.
Na de derde ronde naar het Immigratiekantoor lijkt het dan eindelijk gelukt. De immigratieofficier stempelt 101 keer alle formulieren die ik nu wel goed ingevuld heb. En als ik met mijn betalingsbewijs naar buiten loop plingt mijn telefoon en is de bevestigingsmail al binnen. Mijn aanvraag is in behandeling genomen en verder geven ze aan op welke website ik het proces kan volgen.
Toerist spelen
Poeh hé! Nu eerst wat vakantiesfeer opsnuiven. Het huis wat ik heb gehuurd ligt ver buiten de hotelzone van Cancún, en hoewel ik hier niet op vakantie ben, mis ik wel een beetje de gezellige sfeer. Het wijkje waar ik tijdelijk woon is wat saai. En erg ver overal vandaan. Gelukkig gaat er een bus en had ik snel door welke lijnen waar naar toe gaan en hoe het werkt. Twee dingen vallen me tegen: hoe weinig Engels de Mexicanen spreken en hoe weinig Spaans ik eigenlijk spreek. Of versta, want zij begrijpen mij wel, maar als ze dan terug praten sta ik zo guppig te kijken, wanhopig zoekend naar woorden die ik herken.
Met de bus dus. Naar de hotelzone, even toerist spelen, op het strand lopen en een ijsje eten. Ik ga aan het water aan de kant van de baai Nichupté op een terras zitten en eet taco’s en drink citroen limonade. Een paar vroege toeristen vermaken zich op het water. Ik drink mijn koffie en vraag me af of er werkelijk krokodillen zitten zoals de waarschuwingsborden suggereren.
YouTube kanaal
Als mijn eten op is en ik afgerekend heb loop ik naar de overkant van de straat, daar is het strand aan de Caribische Zee. Ik heb de behoefte om even een horizon te zien en heel veel tinten blauw. Ik word niet teleurgesteld. Ik ben op een plek waar maar weinig toeristen zijn en wandel heerlijk een uurtje langs de vloedlijn. De zee is geweldig. En ik zie mijn eerste echte wilde pelikaan. Snel even filmen hoe hij in de golven duikt op jacht naar vis, leuk voor mijn YouTube kanaal.
Mijn YouTube kanaal, daar zeg ik me wat, daar moet ik echt weer nieuw leven in blazen. Veel volgers weten nog niet eens dat ik weg ben uit de Filipijnen. Ik besluit er volgende week aandacht aan te besteden en plan het in in mijn werkschema. Zo die staat. Nu een ijsje. Ik loop van de waterkant terug naar de strandopgang en vandaar met de bus terug naar het winkelcentrum. Mandarijnen ijs, mijn nieuwe favoriete smaak, heerlijk. Terwijl ik naar de passerende mensenmassa kijk bedenk ik hoe gelukkig ik ben dat ik dit leven heb.
Dat ik niet, zoals zoveel hier om mij heen over een dag of tien alweer terug naar Nederland moet. Als ik straks mijn ID-kaart heb ligt Mexico voor me open en gaat mijn reis beginnen. Maar omdat dat nog wel een maand kan duren moet ik eerst een ander huis zoeken via Airbnb. Het huis waar ik nu zit is echt te ver weg van het stadscentrum. Daar wil ik niet nog een maand blijven.
Op de terugweg naar huis loop ik de Walmart binnen. Zo’n enorme supermarkt waar de verpakkingen en biefstukken enorm zijn. Ook niet zo duur, hoewel de prijzen hier in Cancún aanzienlijk hoger liggen dan elders in Mexico weet ik. Als ik alle boodschappen in mijn rugtas stop en weer naar de bus loop voel ik hoe ontspannen ik ben nu de procedure van de visum eindelijk loopt. Toch weet ik dat het pas helemaal zeker is als ik die ID kaart kan ophalen. Het blijft een schimmig proces wat ellenlang duurt.
Opstaan in de bus
Mooi onderwerp voor de website, denk ik als ik in de bus door de stad rij. Mexicanen zijn grappig, al drie keer is gevraagd of ik wel weet waar ik heen ga. Een toerist buiten de hotelzone is per definitie een verdwaald mens en iedereen wil me de ‘goede’ kant opsturen. Ik bedank ze netjes en leg uit dat ik in de stad woon. Weet je wat ik ook leuk vind? De mannen staan op in de bus om je een zitplaats aan te bieden. Geweldig vind ik dat. Ik mag dan wel een stoer wijf zijn met een bijzonder leven, maar ik ben in mijn hart gewoon een vrouw die wel houdt van galante mannen die deuren voor je open houden en tasjes dragen.
Toen ik in de Filipijnen een relatie had droeg ik nooit een tas. Pas toen ik een Nederlandse vriend te logeren had en ik constant de boodschappen sjouwde dacht ik ineens, wat gaat hier fout? Ik heb al in geen weken een tasje gedragen en nu loop ik als een muilezel met tassen te zeulen, terwijl mijn gast vrolijk voor me wandelt. Dat opstaan in de bus voor vrouwen, daar kan ik wel aan wennen. Leuke gewoonte!
