Marco van Diermen

Marco’s ambitie: van werken met hout naar carrière als clown

Mannen en hout; ze horen toch een beetje bij elkaar. Hout kloven, vuurtje stoken, het zijn over het algemeen exclusieve mannenaangelegenheden. Het boek ‘De man en het hout’ is dan ook niet voor niets een bestseller. Marco van Diermen (45) uit Barneveld werkt al sinds zijn zeventiende met hout, maar dan met de bewerkte variant: parket. Het bijzondere verhaal van een man die eigenlijk chirurg wilde worden en ervan droomt om clown te zijn en mensen blij te maken.

Na de MAVO wilde Marco graag verder leren, maar die mogelijkheid kreeg hij helaas niet. Hij moest gaan werken en liet zich inschrijven bij het uitzendbureau. Aangezien het in Barneveld barst van de kippen en de eieren, was zijn eerste werkervaring in een fabriek waar kippenborsten werden gefileerd. Daar werd hij niet gelukkig van en toen hem in de pauze een bord kippensoep voorgezet werd, ging hij er vandoor. Gelukkig was er werk genoeg en hij werd naar een parketfabriek gestuurd. “Ik had geen idee wat parket was, wij hadden thuis alleen zeil en vloerbedekking en ik dacht dat ik in de bouw moest werken,” vertelt Marco.

Houtjes draaien

Hij bleek aan de lopende band houtjes om te moeten draaien en dat beviel hem tegen alle verwachtingen in heel goed. “Het was een familiebedrijf met een man of vijftien personeel. De enorme boxen zorgden de hele dag voor muziek en gezelligheid en we hadden veel schik. Iedereen was gemotiveerd en we hielpen elkaar om het beste parket te maken dat er bestond.” Marco bleef er zes jaar en maakte al snel promotie. Op zijn negentiende was hij machineleider en gaf leiding aan drie man. Later schopte hij het nog tot assistent ploegenbaas, een baan met nog meer verantwoordelijkheid. Hij leerde alles wat er maar te leren viel over het proces van een ruwe boomstam bewerken tot een gladde parketvloer. Voelde en rook om welke houtsoort het ging en wilde van iedere plank een kwaliteitsproduct maken. De fabriek groeide in die zes jaar enorm, het aantal medewerkers vertienvoudigde. “Het begon steeds meer op echt werk te lijken,” zegt Marco. “En ik had het er nog steeds naar mijn zin.”

De grote baas

Toch had het lot een ander pad voor hem in petto. Op een dag bestuurde hij een heftruck toen de grote baas in de fabriek op bezoek was. “Ik moest afvalhout wegbrengen en ging met de heftruck door van die doorzichtige flappen die de kou tegen moeten houden. Reed ik die man bijna van de sokken! Hij riep meteen dat ik eraf moest komen en er niet meer op mocht.” Later die dag werd Marco bij de grote baas geroepen en hij ging er vanuit dat hij ontslagen zou worden. Maar dat liep anders. “Hij vond dat ik toe was aan iets nieuws en bood me de kans om parketlegger te worden. Dat zag ik eerst helemaal niet zitten, want ik was best verlegen en dan moest ik bij mensen thuis aan het werk. Maar de baas haalde me over. Ik kreeg anderhalve dag een opleiding en een eigen bus vol gereedschap. Daarna moest ik het maar gewoon doen.” Marco had de garantie dat hij terug mocht naar de fabriek als hij dat wilde, maar hij vond het parket leggen al snel geweldig. Iedere dag was anders, hij had veel vrijheid en het ambacht ging hem goed af. “Mobiele telefoons waren er nog niet, dus je ging iedere ochtend even naar de zaak voor een korte uitleg van je opdracht. Als er tussendoor iets was, moest je bij een benzinepomp bellen. Mijn verlegenheid was ik snel kwijt.”

Ontslagen

Marco met kleurenwaaierOmdat het rond 2000 vrij slecht ging met het bedrijf, maakte Marco een uitstapje naar een andere parketzaak. “Dat maakte dus echt niks uit, behalve dan dat ik een andere kleur T-shirt aan had. Toen mijn oude werkgever me een paar keer had gebeld of ik niet terug wilde komen, heb ik dat uiteindelijk na negen maanden gedaan.” Marco maakte zich in de jaren die volgden het beroep van parketteur volledig eigen en werd een vakman die niet alleen alles wist van parketvloeren aanbrengen, maar ook van de houten planken zelf. Hij werd in die tijd zelfs derde van Nederland tijdens het kampioenschap parket leggen. Maar in 2012 ging het zo slecht, dat er iemand ontslagen moest worden. Marco had de minste dienstjaren en was de klos. “Toen raakte ik enorm in de put. Ineens zit je thuis met een WW-uitkering en je toekomst is onzeker. Ik besloot hulp te zoeken, want dat was echt nodig,” zegt hij over die periode. Hij vond een baan bij een ander parketbedrijf, maar hield last van het onzekere gevoel dat iemand anders ieder moment kon beslissen dat hij weer weg moest. En dus startte hij in 2015 zijn eigen bedrijf: Marco Parket. Dat bleek een goede stap, want hij kreeg werk genoeg. Hij verhuurt zich deels aan andere bedrijven, waaronder ook zijn oude werkgever, maar het is hem ook gelukt om een eigen klantenkring op te bouwen.

Clown worden

Op zijn site is te lezen dat Marco ‘graag mensen blij maakt met zijn vakmanschap’. En daar is het bruggetje naar zijn wens om clown te worden. Marco is sociaal bewogen en heeft weinig met materialisme. Liever betekent hij iets voor een ander. Maar waarom clown? “De dochter van een vriendin kreeg toen zij amper zes jaar was een kwaadaardige vorm van kinderkanker. Ik kwam vaak bij haar thuis en we begrepen elkaar goed. Ik heb haar beloofd dat ik andere zieke kinderen zou gaan helpen, al had ik toen nog geen idee hoe. Tijdens de periode dat ik werkloos was en het niet zo lekker met me ging, was ik op zoek naar mezelf. Naar wat bij mij paste en mij blij maakte. Ik kwam terecht op een open dag van een Clownsschool en volgde een workshop van één dag. Dat maakte iets in me los.” Omdat hij donateur is van de Cliniclowns en die organisatie ook helemaal aansloot bij zijn kleine overleden vriendinnetje, volgde hij een cursus ter voorbereiding op het toelatingsexamen voor Cliniclown. Maar hij kwam erachter dat die droom niet reëel was, zeker niet in combinatie met zijn eigen bedrijf. Zonder theater- of medische achtergrond zou hij zijn achterstand nooit meer in kunnen halen en de toelatingseisen zijn enorm streng.

Vaker de rode neus op

“Mijn bedrijf vraagt nu nog teveel aandacht en we zitten midden in een verbouwing. Maar over een tijdje wil ik vier dagen parket leggen en één of twee dagen als clown werken. De Cliniclowns zijn dan misschien niet haalbaar, maar er zijn genoeg andere mogelijkheden. Het biedt misschien ook nieuwe kansen voor de toekomst. Dag in dag uit op mijn knietjes zitten en drie keer per dag mijn bus leeg sjouwen, dat houdt uiteindelijk een keer op. Ik kijk er enorm naar uit om dan vaker mijn rode neus op te zetten en anderen te laten lachen.”

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top