Meergeneratie Wonen

Alice bezoekt een voorlichtingsavond over Meergeneratie Wonen

Het Groene Dorp en een grijze mist

Als typische representant van De Generatie Y ben ik druk bezig om na te denken over hoe ik in de komende levensfase wil gaan wonen. Ik ben als 52 jarige dochter een kind van de Stille Generatie en wordt in het dagelijks leven geconfronteerd met de struisvogelpolitiek van mijn ouders. Zij zitten met hun handen in de schoot op hun tv-stoel, maar stilletjes te hopen dat ze tot het einde der dagen in hun zuurverdiende koophuis kunnen blijven wonen. Wij, dochters van deze tijd, zijn van een ander slag. Wij drukken ze al vijf jaar mooie brochures met andere woonopties onder de neus, wetende dat het politieke klimaat is veranderd. Mijn ouders leggen ze vriendelijk glimlachend in de krantenbak.

Nee, vooruit kijken deden mijn ouders niet

Mijn oma, de moeder van mijn vader, werd na haar 70ste verjaardag nog netjes opgeborgen in een tweekamerflat in Bernlef. Zonder morren overigens; ze rookte vrolijk haar camel filtersigaretjes met de verpleegsters die haar kamer als een leuke ‘rookplek’ zagen. ‘Kom zittn kind’, zei mijn oma uitnodigend wijzend naar de Camel-sigaretjes rechtopstaand in het glaasje op het mahoniehouten tafeltje in haar krappe kamertje. ‘Ev’n pauze, jullie wichtern werken veelste hard’, zei ze inhalerend. Kom daar tegenwoordig maar eens om. De tijden zijn drastisch veranderd, mijn zus en ik zijn mantelzorgsters en liggen elke nacht wakker van de zorgen over mijn ‘overbelaste’ moeder die mijn dementerende vader kostte wat het kost in huis wil houden. Nee, vooruit kijken deden mijn ouders niet. Net als vele anderen uit hun generatie laten ze het erop aankomen, zonder zich te realiseren dat ze hun kinderen er mee opzadelen.

Zover laat ik het niet komen. Ik ben nu nog vitaal, ondernemend en sociaal dus hup daar ga ik naar de voorlichtingsavond over het ‘Meergeneratie Wonen’. De flyer spreekt me aan: in mijn eigen Zeeheldenbuurt, jong en oud lekker door elkaar, ecologisch, duurzaam, complete woning met privacy en veel gemeenschappelijke voorzieningen.

Voor mij een beetje teveel jaren 80 jeukwoorden

Dus stap ik de vergaderruimte binnen. Opgetogen schuif ik aan en scan even snel rond. Veel grijs, weinig groen. Hoeft niet erg te zijn, denk ik. De initiatiefnemers zijn Babyboomers, de donateurs die nu om tafel zitten lijken wel lief, sociaal, veel vrouwen, vooral hoogopgeleid. ‘Ja, er waren wel een paar studenten langs geweest, maar die hadden het nu te druk met hun studie’, vertelt de Man van het Plan. ‘Maar we denken dat gaandeweg de planfase ze zeker aan zullen haken.’ Mooi, denk ik, want dat is wat ik wil, mijn dochter vliegt straks uit, maar ik wil graag tussen meerdere generaties bewegen, dat houdt me jong van geest. En als het lijf gaat haperen is er een zorgondernemer als buurman, volgens de brochure. Toch krijg ik gaandeweg de avond de kriebels, het is wel heel veel: werkgroepjes, prioriteitenlijstje, gesprekspunten, coördinatoren. Voor mij een beetje teveel jaren 80 jeukwoorden.

We praten veel zonder iets te zeggen; een soort schijninspraak. Als assertieve 50 plus vrouw durf ik het zelfs aan om te benoemen wat ik ervaar. Ik benoem mijn ongemak en behoefte aan duidelijkheid. Het blijft vreemd in de ruimte hangen… Zoals alle gesprekspunten vreemd blijven hangen. Op subtiele manier blijft de Man van het Plan als typische babyboomer erg vast zitten aan zijn plan, maar ondertussen wil hij graag dat het gedragen wordt met z’n allen. Nee dit gaat niet werken.

En hier wordt het Meergeneratie Wonen in de kiem gesmoord

Wanneer ik vervolgens een voorstel doe voor een ‘start-up weekend’ om te netwerken, ons te oriënteren op geldschieters, alle partijen uit te nodigen en een lekkere boost en co-creatie te genereren als initiatiefgroep zakt mijn energielevel helemaal tot het vriespunt. Op een pittige leeftijdgenote uit de makelaarswereld na stuit ik op voortdurend ‘ja, maar…’ Niemand vraagt nieuwsgierig wat ik precies bedoel. En hier wordt het Meergeneratie Wonen in de kiem gesmoord.
Misschien kunnen we jongelui wat meer betrekken oppert iemand. ‘Mijn dochter zit op het Technasium zeg ik, daar doen ze superleuke ontwerp opdrachten!’ Ook dat wordt van tafel geveegd door de Man van het Plan. ‘We hebben al studenten gehad van Bouwkunde, moeizaam gedoe met hun docenten’, zucht hij.

Ik begin ook te zuchten merk ik en op mijn horloge te kijken. ‘In welke ateliergroep willen jullie?’, vraagt de notuliste. Ik hou mijn kiezen op elkaar. Ik wil helemaal niet in een groepje, met notulen en een coördinator, over zoveel schijven. Misschien wil ik dan voorlopig vooral maar gelijkgestemden. Ben ik nog een beetje te jong? Of juist misschien al te oud en wijs? Mijn Generatie X staan te boek als typische verbinders. Best of both worlds. Groen en grijs. Misschien is de tijd nog niet rijp. Ik gooi de flyer in de papierbak. Ik kan het over een paar jaar altijd nog googelen.

Deel dit artikel

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top